Sociaal ongemak

Een feestje met allemaal lieve bekende mensen, maar toch voel je je ongemakkelijk. Herkenbaar?

Vroeger hing ik dan de clown uit, maar dat lukt me niet meer. Ik stel nu graag vragen, maar soms weet ik geen vragen en dan voel ik me ongemakkelijk.

Ik kan niet goed over ditjes en datjes praten. Liever zoek ik met een ander naar nog onbekende dieptes in de waardes van het leven. Dit maakt mij denk ik niet altijd een fijne gesprekspartner, want ik zaag graag door 😅.

Na afloop heb ik eindeloze hoeveelheid gedachten over wat ik in mijn ogen onjuist en onhandig heb gedaan.

'ik zat met mijn rug naar diegene, merkte het te laat'
'ik heb teveel/te weinig gezegd',
'stom! ik ben vergeten te vragen naar...' etc..

En vaak app ik dat nadien om te herstellen waar ik denk schade aangebracht te hebben.

De emotie 'ongemak' verbergen we het liefste. Hij voelt kwetsbaar. We maken ons (onbewust) groter of kleiner om staande te blijven.
Of we stoppen en gaan er(gens) van weg.

Ik oefen om het ongemak gemakkelijker te maken door het gevoel te verdragen (er mee te verbinden) en onderwijl mezelf van waarde te blijven zien.

Authenticiteit is verbonden zijn met je emoties. Geen facade, maar transparantie. Dus ook al voelt dit naakt en ongemakkelijk, dit is wel een van mijn waardes. Dat we ons niet anders hoeven voor te doen. Deze kwetsbaarheid mag meer gewaardeerd worden in het algemeen. Want wie is er nou de hele tijd, overal, helemaal lekker gemakkelijk met zichzelf?!